พระเจ้าฟ้ารั่ว Wareru ผู้กอบกู้แห่งมอญ

 

พระเจ้าฟ้ารั่ว Wareru 

พระเจ้าวาริหู หรือ พระเจ้าฟ้ารั่ว 20 มีนาคม ค.ศ. 1253 – ประมาณ 14 มกราคม ค.ศ. 1307

เป็นปฐมกษัตริย์ในเมืองเมาะตะมะ เป็นผู้ก่อตั้งอาณาจักรเมาตะบัน ซึ่งตั้งอยู่ในประเทศเมียนมาร์ 

(พม่า) ในปัจจุบันประสบความสำเร็จในการสร้างระบบการปกครองที่พูดภาษามอญในพม่าตอนล่าง 

ในช่วงการล่มสลายของจักรวรรดิพุกามในทศวรรษที่ 1280

เป็นสามัญชนได้ยึดตำแหน่งผู้ว่าการเมาตะบัน (โมตมะ) ในปี พ.ศ. 1285

หลังจากได้รับการสนับสนุนจากอาณาจักรสุโขทัยแล้ว เขาก็ประกาศเอกราชจากพุกามในปี พ.ศ. 1287

เขาและพระเจ้าตราพระยาแห่งหงสาวดีซึ่งเป็นพันธมิตรของเขาเอง - ได้รับการสถาปนาเป็นกษัตริย์

แห่งเปกู (พะโค) เอาชนะการรุกรานครั้งใหญ่ของพุกามอย่างเด็ดขาดในปี พ.ศ. 1295–1296 

หลังจากนั้นไม่นาน พระเจ้าฟ้ารั่ว ก็กำจัดพระเจ้าตราพระยาแห่งหงสาวดี และขึ้นเป็นผู้ปกครองแต่เพียง

ผู้เดียวในสามจังหวัดที่พูดภาษามอญ ได้แก่ พะสิม พะโค และเมาะตะมะ

มรดกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระเจ้าฟ้ารั่ว คือการก่อตั้งกลุ่มการเมืองที่พูดภาษามอญเพียงกลุ่มเดียว

ที่ยังคงหลงเหลืออยู่หลังทศวรรษที่ 1290ช่วยส่งเสริมให้ชาวมอญกลายเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่เชื่อมโยง

กันในศตวรรษที่ 14 และ 15

พระธรรมศาสตร์ฉบับพระเจ้าฟ้ารั่ว เป็นหนึ่งในพระธรรมศาสตร์ (ตำรากฎหมาย) ที่เก่าแก่ที่สุด

ที่ยังหลงเหลืออยู่ของเมียนมาร์ และมีอิทธิพลอย่างมากต่อประมวลกฎหมาย

ของประเทศพม่าและสยามจนถึงศตวรรษที่ 19 เป็นคัมภีร์พระธรรมศาสตร์ของ มอญ เรียกว่า

พระธรรมศาสตร์พระเจ้าฟ้ารั่ว

ส่งคณะทูตไปยังหยวนจีนเพื่อรับการยอมรับโดยตรงจากจักรพรรดิมองโกล นี่เป็นการแสดงท่าทาง

ที่กล้าหาญซึ่งตอนนั้นพระเจ้าฟ้ารั่วอยู่ใต้อิทธิพลของพ่อขุนรามคำแหง ต่ทางหยวนก็ยังยอมรับ

ในฟ้ารั่วอยู่ดีเพราะไม่ต้องหารให้อาณาจักรทางใต้ของพวกชาวไทนั้นมีพวกที่เข้มแข็งขึ้นมาอีก 

เสมือนการรับไว้คานอำนาจกัน 

หลังจากได้รับการยอมรับจากมองโกล พระเจ้าฟ้ารั่ว ก็ขึ้นครองราชย์ต่อไปอีก 8 ปีครึ่ง

จากนั้นในเดือนมกราคม พ.ศ. 1307 กษัตริย์ก็ถูกลอบปลงพระชนม์โดยราชโอรสทั้งสองของพระองค์ 

คือ โอรสทั้งสองของพระเจ้าตะยาพยาแห่งกรุงหงสาวดี

แม้ว่าเขาจะเลี้ยงดูพวกเขามา แต่พวกเด็กๆ ก็ไม่พอใจปู่ของพวกเขาสำหรับการตายของพ่อ

เนื่องจากพระเจ้าฟ้ารั่วสวรรคต ตอนนั้นมีพระชนมายุเพียง 53 พรรษาเท่านั้นโดยไร้รัชทายาททำให้

มะกะตาพระอนุชาได้ขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อมาเป็นพระเจ้ารามประเดิด 

มรดกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระเจ้าฟ้ารั่วคือการสถาปนาอาณาจักรที่พูดภาษามอญ ซึ่งช่วยให้สามารถ

อนุรักษ์และสืบสานวัฒนธรรมมอญได้

กรุงหงสาวดีก็กลายเป็นระบอบการเมืองเดียวที่พูดภาษามอญที่ยังหลงเหลืออยู่ตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ

 1290 เป็นต้นไป อาณาจักรมอญเก่าแก่อย่างทวารวดีและหริปุญชัย (ในประเทศไทยปัจจุบัน) 

ได้รวมเข้าเป็นรัฐใต้อย่างสุโขทัยและล้านนาในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 13 

อาณาจักรของพระเจ้าฟ้ารั่วไม่เพียงแต่จะอยู่รอดเท่านั้น แต่ยังเจริญรุ่งเรืองจนกลายเป็นรัฐที่ร่ำรวย

ขึ้นอีกด้วย 

บุคคลสำคัญของจีน China

 

บุคคลสำคัญของจีน

บุคคลสำคัญของจีน China  บุคคลสำคัญของจีน

แต่บางคนนั้นอาจจะถึงขั้นเป็น บุคคลสำคัญของโลก ชาวจีน

ที่สร้างคุณูปการ ไว้แก่โลกก็ว่าได้ 

ต้องแยกระหว่าง บุคคลำสำคัญของโลก ชาวจีน / และบุคคลสำคัญของจีน

แล้วแต่ท่านผู้อ่านจะพิจารณา เราเพียงแค่รวมเหล่าบรรดาบุคคลสำคัญที่เคยลงไว้เป็นชาวจีน 

ไม่ว่าจะเป็นของโลกชาวจีน หรือ ของจีนก็ลงไว้หมดในหน้านี้ 

1. ไซซี : มัจฉาจมวารี ได้รับยกย่องว่าเป็น 1 ใน 4 หญิงงามแห่งแผ่นดินจีน 

2. หวังเจาจวิน : ปักษีตกนภา 1 ใน4 หญิงงามแห่งแผ่นดินจีน ราชวงศ์ฮั่นตะวันตก

3. กิมย้ง Jinyong : นักเขียนนิยายกำลังภายในชื่อดังของจีน 

4. โจวโหยวกวง : ผู้คิดค้นตัวอักษร พินอิน

5. ซูสีไทเฮา : ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินแห่งต้าชิง ปกครองประเทศจีนช่วงราชวงศ์ชิง

6. โจวเอินไหล : นายกรัฐมนตรีคนแรกและรัฐบุรุษของจีน

7. ไช่หลุน : ผู้ประดิษฐ์กระดาษและผู้คิดค้นกระบวนการผลิตกระดาษสมัยใหม่

8. กุบไล ข่าน : ผู้ก่อตั้งราชวงศ์หยวนของจีนและจักรพรรดิ์ข่านองค์ที่ห้าของอาณาจักรมองโกล

9. อู๋ เฉิงเอิน : เป็นผู้แต่งเรื่อง Journey to the West ไซอิ๋ว เป็นนิยายคลาสสิกของจีน

10. จิ๋นซีฮ่องเต้ : เป็นจักรพรรดิองค์แรกของจีน

11. เจิ้ง เหอ : แม่ทัพนักเดินเรือผู้ยิ่งใหญ่ของจีน

12. จักรพรรดิหย่งเล่อ : จักรพรรดิองค์ที่สามของราชวงศ์หมิงของจีน  โอรสผู้ก่อตั้งราชวงศ์หมิง

13. เซี่ยงอวี่ ฌ้อปาอ๋อง : ขุนศึกผู้ยิ่งใหญ่ในยุคปลายราชวงศ์ฉิน 

14. ซือหม่าเฉียน : นักประวัติศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ ของจีน

15. หลี่ไป๋ : หนึ่งในกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่ง กวีที่สำคัญที่สุดของราชวงศ์ถังและในประวัติศาสตร์จีน

16. ตู้ ฝู่ : กวีประวัติศาสตร์ กวีปราชญ์ นักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์จีน

17. หลู่ปัน : เทพอารักษ์ประจำอาชีพช่างไม้ ช่างปูน การก่อสร้าง

18.  : 

19.  : 

20.  : 

21.  : 

22.  : 

23.  : 

หลู่ปัน เทพแห่งช่างไม้จีน 鲁班 Lu Ban

 

หลู่ปัน เทพแห่งช่างไม้จีน 鲁班

ผู้ก่อตั้งสถาปัตยกรรมและช่างไม้จีน  บุคคลสำคัญของจีน

เกิด 507 ปีก่อนคริสตกาล เป็นสถาปนิกหรือช่างไม้ระดับปรมาจารย์ วิศวกรโครงสร้าง 

และนักประดิษฐ์ชาวจีนในสมัยราชวงศ์โจว เขาได้รับการเคารพนับถือในฐานะเทพจีน 

เทพอารักษ์ประจำอาชีพช่างไม้ ช่างปูน การก่อสร้าง 

หลู่ปานเกิด ครอบครัวช่างไม้หรือช่างฝีมือ ของราชวงศ์โจว มีนามเดิมว่า “กงซูปัน” เป็นชาวรัฐหลู่

มีตำนานมากมายเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของเขาใน ก่อสร้างและงานไม้ในประเทศจีน

จึงถือเป็นบรรพบุรุษของช่างฝีมือในรุ่นต่อ ๆ ช่างฝีมือต่างก็คิดว่า หลู่ปัน เป็นครูของพวกเขาด้วย

หลู่ปัน ได้รับการเคารพนับถือในฐานะเทพเจ้าแห่งช่างไม้และช่างก่ออิฐ 

สิ่งประดิษฐ์ของ หลู่ปัน จำนวนมากเป็นตำนานและไม่มีบันทึกทางประวัติศาสตร์ที่เป็นทางการ

ตำนานเล่าว่าเขาประดิษฐ์เครื่องร่อนซึ่งช่วยให้ผู้คนสามารถบินข้ามกำแพงเมืองในอากาศได้

ประดิษฐ์เลื่อยจีน น้ำพุหมึก ตะขอ ไม้บรรทัดโค้ง และบานประตูโบราณที่ใช้สำหรับตกแต่งและเคาะประตู

สร้างบันไดเมฆสูง บันไดเกาหยุน  นกไม้ อุปกรณ์ยกเพื่อช่วยในงานศพ รถม้าและรถม้าที่ทำจากไม้

ทำให้หลู่ปันได้รับการยกย่องว่าเป็นปรมาจารย์ช่างฝีมือ 

หลู่ปันมักถูกอ้างชื่อในการสร้างปละประดิษฐ์ต่างๆ มากมาย แต่ก็ไม่สามารถหาหลักฐานได้ชัด

บางสิ่งก่อสร้างนั้นจากข้อมูลแล้วเป็นการสร้างในยุคหลังและโดยช่างท่านอื่น แต่ก็มักถูกอ้างอิงว่า

เป็นฝีมือหลู่ปัน เช่นกัน เท่าที่ทำความเข้าใจนั้น หลู่ปัน น่าจะถูกจดจำในฐานะตำนานโบราณ เทพเจ้า 

ที่ใช้กราบไหว้ เคารพบูชา เสียมากกว่างานที่เป็นจริง แต่อย่างไรก็ตามอาจจะมีอุปกรณ์งานไม้

บางอย่าง หรือบันได บันไดล้อมแบบถ่วงน้ำหนักเคลื่อนที่ได้ ที่ใช้ปีนกำแพงเมืองรวมถึงตะขอเหล็ก

เกี่ยวที่ใช้ในการสงครามทางเรือ หรือเลื่อย ที่อาจจะเป็นไปได้ที่หลู่ปันเป็นคนสร้าง แต่เรื่องหลายอย่าง

ค่อนข้างเป็นตำนานเยอะเหมือนกัน

แต่ตัวตนจริงนั่นอาจจะเป็นช่างฝีมือดีก็เป็นได้ถึงได้มีชื่อเสียยงจดบันทึกได้รับการยกย่องให้เป็น

เทพแห่งช่างไม้